Opracowania Lektur

Jedzą, piją, lulki palą, Tańce, hulanka, swawola; Ledwie karczmy nie rozwalą, Ha, ha! Hi, hi! hejże! hola! Twardowski siadł w końcu stoła, Podparł się w boki jak basza: „Hulaj dusza! hulaj!” woła, Śmieszy, tumani, przestrasza.  Żołnierzowi, co grał zucha, Wszystkich łaje i potrąca, Świsnął szablą koło ucha: Już z żołnierza masz zająca. Na patrona z trybunału, Co milczkiem wypróżniał rondel, Zadzwonił kieską, pomału: Z patrona robi się kondel. Szewcu w nos wyciął trzy szczutki, Do łba przymknął trzy rureczki, Cmoknął: cmok! i gdańskiej wódki Wytoczył ze łba pół beczki.  Wtem, gdy wódkę pił z kielicha, Kielich zaświstał, zazgrzytał; Patrzy na dno: — „Co u licha? Po coś tu, kumie, zawitał?” Diablik to był w wódce na dnie: Istny Niemiec, sztuczka kusa; Skłonił się gościom układnie, Zdjął kapelusz i dał susa. Z kielicha aż na podłogę Pada, rośnie na dwa łokcie, Nos jak haczyk, kurzą nogę, I krogulcze ma paznokcie.  „A, Twardowski… witam bracie!” To mówiąc, bieży obcesem: „Cóż to, czyliż mię

1.  Historia zaczyna się od spotkania z mężczyzną, który ujawnia się jako Marek Edelman, jeden z głównych przywódców powstania w getcie warszawskim. Edelman dzieli się swoimi doświadczeniami, opisując swoją rolę i obowiązki podczas tych dramatycznych wydarzeń. Przywołuje dzień dziewiętnastego kwietnia tysiąc dziewięćset czterdziestego trzeciego roku, kiedy to obudziły go odgłosy strzałów — dzień wybuchu powstania. Wspomina młodego człowieka, dostarczającego broń z aryjskiej strony, który z powodu rozpoczętych walk nie mógł już wrócić. Świadomy niebezpieczeństwa, poprosił Edelmana, by po wojnie odnalazł jego córkę przebywającą w klasztorze w Zamościu. Edelman opisuje miejsca intensywnych walk, odtwarzając między innymi starcie przy znanej bramie fabryki szczotek. Wyjaśnia, że data rozpoczęcia powstania była bezpośrednio związana z planami Niemców dotyczącymi likwidacji getta. Dzień wcześniej spotkał się z Mordechajem Anielewiczem, wybranym na przywódcę ze względu na jego ambicję i zdoln

Nieszczęsne ochędóstwo, żałosne ubiory  Mojej namilszej cory! Po co me smutne oczy za sobą ciągniecie,  Żalu mi przydajecie? Już ona członeczków swych wami nie odzieje - Nie masz, nie masz nadzieje! Ujął ją sen żelazny, twardy, nieprzespany...  Już letniczek pisany I uploteczki wniwecz, i paski złocone,  Matczyne dary płone. Nie do takiej łożnice, moja dziewko droga,  Miała cię mać uboga  Doprowadzić! Nie takąć dać obiecowala Wyprawę, jakąć dała Giezłeczkoć tylko dała a lichą tkaneczkę;  Ojciec ziemie brełeczkę W główki włożył. - Niestetyż, i posag, i ona  W jednej skrzynce zamkniona!  

Motyw podróży lub drogi jest jednym z najbardziej uniwersalnych i ponadczasowych motywów literackich. Od starożytnych eposów po współczesne powieści, podróż symbolizuje nie tylko fizyczne przemieszczanie się bohaterów, ale przede wszystkim ich wewnętrzną przemianę, poszukiwanie sensu życia czy konfrontację z własnymi słabościami. W lekturach szkolnych motyw ten odgrywa kluczową rolę, wpływając na rozwój fabuły i przekazując ważne przesłania czytelnikowi. Poniżej omówione zostaną wybrane utwory, w których motyw podróży jest szczególnie istotny, wraz z analizą jego znaczenia i tego, czego może nauczyć czytelnika. 1. "Odyseja" Homer  (szkoła średnia, lektura obowiązkowa, zakres podstawowy) Opis:  "Odyseja" to starożytny epos opowiadający o dziesięcioletniej wędrówce Odyseusza powracającego do rodzinnej Itaki po wojnie trojańskiej. W trakcie swojej podróży bohater napotyka liczne przeszkody: potwory morskie, bogów wystawiających go na próby, kuszące syreny czy gniew Po

Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie:  Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,  Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie  Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie.  Panno święta, co Jasnej bronisz Częstochowy  I w Ostrej świecisz Bramie! Ty, co gród zamkowy  Nowogródzki ochraniasz z jego wiernym ludem!  Jak mnie dziecko do zdrowia powróciłaś cudem  (Gdy od płaczącej matki, pod Twoją opiekę  Ofiarowany, martwą podniosłem powiekę;  I zaraz mogłem pieszo, do Twych świątyń progu  Iść za wrócone życie podziękować Bogu),  Tak nas powrócisz cudem na Ojczyzny łono.  Tymczasem przenoś moją duszę utęsknioną  Do tych pagórków leśnych, do tych łąk zielonych,  Szeroko nad błękitnym Niemnem rozciągnionych;  Do tych pól malowanych zbożem rozmaitem,  Wyzłacanych pszenicą, posrebrzanych żytem;  Gdzie bursztynowy świerzop, gryka jak śnieg biała,  Gdzie panieńskim rumieńcem dzięcielina pała,  A wszystko przepasane jakby wstęgą, miedzą  Zieloną, na niej z rzadka ciche grusze siedzą.

Kora była piękną córką Demeter, bogini urodzaju i płodności ziemi. Pewnego słonecznego dnia, gdy zbierała kwiaty na łące w towarzystwie nimf, zauważył ją Hades, władca podziemnego świata zmarłych. Zafascynowany jej niezwykłą urodą, postanowił uczynić ją swoją żoną. W momencie, gdy Kora oddaliła się od swoich towarzyszek, ziemia nagle się rozstąpiła, a z otchłani wyłonił się Hades na złotym rydwanie zaprzężonym w czarne konie. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, porwał dziewczynę i zabrał ją do swojego mrocznego królestwa. Krzyk Kory odbił się echem po łąkach, ale zniknął bez śladu. Demeter, nieświadoma losu swojej córki, wpadła w głęboką rozpacz. Przez dziewięć dni i nocy przemierzała ziemię w poszukiwaniu Kory, nie jedząc ani nie pijąc. Jej smutek był tak wielki, że zaniedbała swoje boskie obowiązki, a ziemia zaczęła jałowieć. W dziesiątym dniu spotkała Hekate, boginię czarów, która poradziła jej zwrócić się do Heliosa, boga słońca, który wszystko widzi. Helios wyjawił Demeter prawdę

Historia rozpoczyna się na wsi, gdzie kaczka wysiaduje swoje jaja. Po pewnym czasie wszystkie jajka pękają, a z nich wykluwają się żółte, puszyste kaczątka. Jednak jedno jajko, największe ze wszystkich, wciąż pozostaje niepęknięte. Matka kaczka cierpliwie czeka, aż w końcu z ostatniego jajka wykluwa się duże, szare pisklę. W porównaniu do swojego rodzeństwa wygląda inaczej – jest większe, niezgrabne i nie tak ładne jak pozostałe kaczątka. Od samego początku brzydkie kaczątko spotyka się z odrzuceniem. Inne zwierzęta na podwórku drwią z niego i dokuczają mu. Kaczątko czuje się samotne i nieszczęśliwe, nie rozumiejąc, dlaczego jest tak różne od innych. Nie mogąc znieść ciągłego wyśmiewania i prześladowań, kaczątko postanawia opuścić podwórko. Wyrusza w świat w poszukiwaniu miejsca, gdzie zostanie zaakceptowane. Na swojej drodze spotyka różne zwierzęta: dzikie kaczki, gęsi, a nawet koty i kury, ale nigdzie nie znajduje schronienia ani zrozumienia. Wszędzie jest odpychane ze względu na swó